di Michele Limpido
Ri quannu mi n’agghiu jùtu via
ri la caura terra mia,
ppi ghiri a travagghiari
all’ummira ro Quirinali
ogni ruminica matina
e ogni festa cumannata
a mé matri, tantu amata,
fazzu na telefonata;
ppi sintìri la so vuci
e sapìri comu sta
e ppi dicìrici ccu tantu affettu
ca la portu rientra o pettu.
-Figghiu miu mi raccumannu-
m’arispunni ri rimannu,
-fila rittu e fatti unuri-
poi aggiungi ccu tantu amuri.
Macari chist’annu,
comu succéri da trent’anni,
a vigilia ri Natali
c’agghiu vulutu telefonari.
U telefunu sunaja
ma nuddru m’arispunnia,
-ma mé matri unni sta?-
angusciatu m’agghiu chiestu;
ri ddu sognu sublimanti
ad un trattu mi son destu
agghiu isatu l’occhi o cielu,
agghiu mannatu nu baciu in altu
e cu li lacrimi nall’occhi
dulcimenti c’agghiu rittu:
-Bon Natali
mamma mia-.
